ΑΣΩΤΟΣ ΥΙΟΣ

Κατά Λουκά 15:11-24
«Είπε δε [ο Κύριος], κάποιος άνθρωπος είχε δυο γιους^. και είπε ο νεώτερος αυτών προς τον πατέρα, «Πατέρα, δώσε μου το μέρος της περιούσιας που μου ανήκει». Και μοίρασε σ’ αυτούς τα υπάρχοντα του. Και μετά από λίγες ημέρες, ο νεώτερος γιος, αφού μάζεψε τα πάντα, έφυγε σε χώρα μακρινή^. και εκεί διασκόρπισε την περιούσια του ζώντας άσωτα. Αφού δε δαπάνησε τα πάντα, έγινε μεγάλη πείνα στην χώρα εκείνη και αυτός άρχισε να στερείται. Τότε πήγε και προσκολλήθηκε σε ένα από τους πολίτες εκείνης της χώρας^. ο οποίος τον έστειλε στα χωράφια του για να βόσκει γουρούνια. Και επιθυμούσε να γεμίσει την κοιλιά του από τα ξυλοκέρατα τα οποία έτρωγαν τα γουρούνια^. και κανένας δεν έδινε σ’ αυτόν. Και αφού ήρθε στον εαυτό του είπε: πόσοι μισθωτοί του πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί και εγώ χάνομαι από την πείνα! Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου, και θα του πω, «πατέρα αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιον σου^. και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομαστώ γιος σου^. κάνε με σαν ένα των μισθωτών σου.» Και σηκώθηκε και ήλθε προς τον πατέρα του. ΕΝΩ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΜΑΚΡΙΑ, ΕΙΔΕ ΑΥΤΟΝ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΠΛΑΧΝΙΣΤΗΚΕ. ΚΑΙ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΕΠΕΣΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΤΡΑΧΗΛΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΤΑΦΙΛΗΣΕ. Και είπε προς αυτόν ο γιος: πατέρα αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιον σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομαστώ γιος σου. ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΙΠΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΤΟΥ: ΦΕΡΤΕ ΕΞΩ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΝΤΥΣΤΕ ΤΟΝ ΚΑΙ ΒΑΛΤΕ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΥΠΟΔΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ. Και φέρτε και σφάξτε τον μόσχο τον σιτευτό, και αφού φάμε ας ευφρανθούμε^. διότι αυτός ο γιος μου νεκρός ήταν και ΞΑΝΑΖΗΣΕ. Και χαμένος ήταν και βρέθηκε. Και άρχισαν να ευφραίνονται»

Σήμερα είναι η Κυριακή του Ασώτου. Αναγιγνώσκεται η περικοπή του Ευαγγελίου που μας ομιλεί για την παραβολή του υιού, ο οποίος αφού κατασπατάλησε την περιουσία του, πουλήθηκε ως δούλος για να επιζήσει, στο τέλος επέστρεψε μετανοημένος στον πατέρα του ζητώντας συγχώρεση και έλεος. Ο πατέρας του γεμάτος αγάπη και συγκίνηση βγήκε να τον υποδεχτεί και να τον καταφιλήσει, διοργανώνοντας γιορτή μεγάλη για την επιστροφή του χαμένου του παιδιού και τοποθετώντας του στην θέση που του άρμοζε, όχι σαν δούλο αλλά σαν υιό του αγαπητό που έχασε τον δρόμο του και επέστρεψε.

Είναι μία από τις λίγες παραβολές που με συγκινεί. Ως άσωτος υιός μπορεί να χαρακτηριστεί ο κάθε ένας από εμάς. Άλλος για την ανυπακοή του, άλλος για τις κακές του πράξεις, για τις κακές σκέψεις, ακόμα και για την άρνηση του προς τον Θεό Πατέρα.

Λάβαμε την ψυχή μας καθαρή και αμόλυντη από τον Θεό Πατέρα και προχωρήσαμε στην ζωή μας. Στο διάβα μας συναντήσαμε πολλά. Στεναχώριες, πίκρες, προδοσίες, αποτυχίες, παγίδες έντεχνα στημένες από τον πονηρό. Άλλοι πέσανε και σηκώθηκανε αμέσως, άλλοι γενναιότεροι συνεχίσανε την μάχη χωρίς να λυγίσουνε. Όμως υπάρχει και η κατηγορία των ανθρώπων που έπεσαν, μάτωσαν, απογοητεύτηκαν, στράφηκαν κατά του Ουρανίου Πατρός. Άλλαξαν την πορεία τους και βρεθήκανε σε χώρα και σε σκιά θανάτου. Τους ξεγέλασε ο πονηρός, προδώσανε το θείο δώρο, την ψυχή τους. Την μολύνανε. Και ξαφνικά συνειδητοποιήσανε ότι είναι μόνοι, απαρηγόρητοι. Δεν υπάρχει μια αγκαλιά να τους μαζέψει να τους παρηγορήσει. Τα δάκρυα κυλούν, στάζουν στο έδαφος. Δάκρυα απελπισίας και πόνου. Ψυχή ματωμένη. Γεμάτη τραύματα. Και τότε !! Ώ μέγα το θαύμα της μετάνοιας. Τα δάκρυα αλλάζουν τρόπο. Από πόνο γίνονται δάκρυα μετάνοιας. Είναι γλυκά. Στο σκοτεινό τούνελ μια αχτίδα φωτίζει. Είναι ο Χριστός μας. Είναι ο γλυκός Πατέρας που απλώνει τα χέρια του και τον καλεί. Ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά του να δεχτεί το χαμένο του τέκνο. Ω γλυκύτατη ώρα. Ω χαρά μεγάλη. Το παιδί επιστρέφει στον Πατέρα. Η συγχώρεση ήρθε και γλύκανε τον πόνο. Έσβησε την πίκρα και τις προδοσίες. ΄Εφερε φώς στο σκοτάδι. Τι γλυκιά αγκαλιά. 

Κείμενο της Δέσποινας Λαζαρίδου