ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Η ιερή μνήμη της αγίας Παρασκευής έρχεται ως δρόσος Αερμών μέσα στον λίβα της σημερινής κοινωνίας. Στον καύσωνα του θλιβερού παρόντος πνέει ο άνεμος του αγιασμένου παρελθόντος. Έρχεται η αγία Παρασκευή με τη ζωή της και την προσευχή της, να μας διδάξει μεγάλες αλήθειες της χριστιανικής ζωής, ξεχασμένες δυστυχώς σήμερα από τους πολλούς. Σήμερα έχουμε βουλιάξει μέσα στο πέλαγος της λήθης, της ραθυμίας της άγνοιας και της αναβλητικότητας. Έρχεται λοιπόν ο βίος της αγίας Παρασκευής και μας προσανατολίζει στην ορθή όραση της ζωής. Διορθώνει τα μάτια μας να βλέπουν ορθά, όπως λέγει και η Γραφή: «οι οφθαλμοί σου ορθά βλεπέτωσαν» κι όπως παρακαλούσε και ο προφήτης και βασιλιάς Δαβίδ: «Κύριε, απόστρεψον τους οφθαλμούς μου του μη ιδείν ματαιότητα». Βεβαίως πολλοί αναζητούν τα θαύματα. Πάνε στο άγιο Όρος ψάχνουν για θαύματα, αναζητούν γέροντες «προβλέπτας και προόπτας», βλέπουν έναν ιερέα του οποίου η φήμη ξεπερνά κάπως τα συνηθισμένα, ρωτούν αν έχει χαρίσματα έντονα και έκτακτα και δεν διδάσκονται από τον προσωπικό του αγώνα και το Χριστοκεντρικό βίωμά του. Έχει λοιπόν η αγία Παρασκευή θαύματα πολλά και μεγάλα. Μετά την Παναγία μας στον τόπο αυτό η αγία Παρασκευή επεμβαίνει και θαυματουργεί. Θα πω ένα σύγχρονο θαύμα στο τέλος! Τώρα ας δούμε τι μας διδάσκει η αγία μας…

Το πρώτο το οποίο διδασκόμαστε από τον βίο της αγίας Παρασκευής είναι η μεγάλη αξία της οικογένειας. Η αγία προήλθε από μια ευσεβή οικογένεια, στην οποία οι γονείς δεν μάλωναν μαζί με τα πεθερικά και τους κουμπάρους γύρω από την κολυμβήθρα τι όνομα θα; Δώσουν τελικά στο παιδί τους, αλλά με σταθερή και ομόφωνη απόφαση έδωσαν το όνομα της μεγάλης ημέρας Κυρίου, της Παρασκευής του Πάθους, διότι τέτοια μέρα γεννήθηκε η κόρη τους. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Δεν μπορεί μια οικογένεια να ταλαιπωρείται από την ανθρωπαρέσκεια και τις παρεμβάσεις των τρίτων, να υποχωρεί σε απαιτήσεις γελοιότητας και ασέβειας, να αφήνει επί μήνες το παιδί αβάπτιστο, να ερίζουν τα μέλη της συζυγίας, να θίγονται και να πεισμώνουν οι τρίτοι και τελικά να γίνεται το θέλημα του εξωγενούς της οικογενείας παράγοντα με το στανιό και για να μη δυσαρεστήσουμε τους άλλους φτάνουμε στο σημείο να βάζουμε δύο και τρία ονόματα στο νέο χριστιανό λες και είναι πολυκέφαλο τέρας το πλάσμα του Θεού και να γίνονται διαπληκτισμοί γύρω από την κολυμβήθρα. Βρείτε αδελφοί ποιος άγιος στο παρελθόν έχει δύο ονόματα. Δεν γνωρίζουμε, μάλλον απίθανο. Ας αφήσουμε τώρα ότι η μάνα ψεύτικα ή ειλικρινά επικαλείται ότι «έταξε το παιδί της», εν αγνοία του ανδρός της, και έχει την απαίτηση να επιβάλλει κι δεύτερο ή άλλο όνομα. Το όνομα το δίδει ο πατέρας την ογδόη ημέρα από της γεννήσεως και στη βάπτιση το παιδί το κάνουμε χριστιανό, γεγονός το οποίο πρέπει να αποτυπώνεται με σεβασμό και στα προσκλητήρια. Την αγία Παρασκευή λοιπόν την ονόμασαν Παρασκευή, διότι γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή. Έτσι τους φώτισε ο Θεός και οι άνθρωποι του Θεού πέτυχαν στο στόχο τους.

Το δεύτερο το οποίο μας διδάσκει ο βίος της αγίας Παρασκευής είναι ότι στη ζωή μας προέχει ο Χριστός και το Ευαγγέλιο. Ο Νόμος του Θεού. Δεν έχουμε εμείς «έτερον ευαγγέλιον». Έχουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού. Δεν κόβουμε και ράβουμε τις άγιες εντολές κατά πως θέλουμε. Κανένας άγιος και κανένας γέροντας δεν μπορεί να μας δώσει άλλο ευαγγέλιο, πόσο μάλλον φωτισμένες μάγισσες και χαρτορρίχτρες. Το Ευαγγέλιο του Χριστού και ‘όχι του κόσμου. Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, του Μάρκου, του Λουκά και του Ιωάννου, όχι του καφενείου, της παρέας, του κουτσουμπολιού, της τηλεόρασης και του κόμματος. Δυστυχώς σήμερα βαδίζουμε με γνώμονα το Ευαγγέλιο του κόσμου. «Ο Νόμος ησθένησεν αργεί το Ευαγγέλιον». Οι εντολές του κόσμου επιβλήθηκαν ολοκληρωτικά στη διασκέδαση, στην ένδυση, στην οικογένεια και στη νεολαία, στην αγνότητα και στη συμπεριφορά στην οικογένεια. Συχνά και στην εκκλησία και στην ιερωσύνη. Είναι αυτό που λέγεται εκκοσμίκευση. Ξεχνάμε λοιπόν το Ευαγγέλιο του Χριστού, δεν εφαρμόζουμε τις εντολές του και υιοθετούμε «εντάλματα και παραδόσεις και διδασκαλίες ανθρώπων», ντρεπόμαστε τον λόγο του Θεού, δεν τον διαβάζουμε, τον αγνοούμε και δεν τον κηρύττουμε. Η αγία Παρασκευή όμως είχε εγκολπωθεί το θείο Νόμο. Τον διάβαζε, τον πίστευε, τον εφήρμοζε και τον διέδιδε με μεγάλες περιοδείες. Είχε συνειδητοποιήσει ότι μοναδική σανίδα σωτηρίας και σωσίβιο για τη ζωή των ανθρώπων είναι το Ευαγγέλιο και η Εκκλησία. Τι μπορώ να κάνω ρωτούν πολλοί για να βοηθήσω; Δώσε στον κόσμο το Ευαγγέλιο. Κάλεσε στο Ευαγγέλιο τους άλλους. Γίνε ιεραπόστολος του Χριστού. Έχει και αυτή στην ύπαρξή της φωλιασμένο πλέον τον μακαρισμό του Χριστού και την ευλογία της μιμήσεως της Παναγίας μας: «Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλλάσσοντες αυτόν…ός δ΄ αν ποιήση και διδάξει ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών».

Βασικό επίσης δίδαγμα, το τρίτο, που βγαίνει από τη ζωή της αγίας Παρασκευής είναι η επένδυση της προσωπικότητάς της με αρετές και προσευχές. Η πνευματική καλλιέργεια είναι το πρώτο μέλημά μας. Λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος ότι «αυτός που γνώρισε τον εαυτό του είναι ανώτερος από αυτόν που ανασταίνει νεκρούς». Τι ωφελεί να φαίνομαι και να μιλάνε για μένα και όμως να είμαι λίθος ακατέργαστος; Ποια είναι η αξία ενός ανθρώπου με πτυχία και δεξιότητες, που όμως δεν δέχτηκε στην καρδιά του το φως του Χριστού, βουλιάζει στα πάθη του, είναι ψυχολογικά μπερδεμένος, δεν μπορεί δυό λόγια προσευχής να πεί, σέρνεται από τις συνήθειές του αιχμαλωτισμένος, εκτίθεται δημόσια με την συμπεριφορά του και μόνο στολίδι του είναι ένα αξίωμα, ένα αυτοκίνητο, μια θέση, λίγα ευρώ παραπάνω και μια κομματική ταυτότητα. Με αυτά θα πάμε στο Θεό; Πως θα είμαστε στολισμένοι τότε; Που είναι τα καλά έργα της αρετής, της χριστιανικής ζωής; Τότε θα προπορεύονται οι κουρελιασμένοι ασκητές, οι αιματοβαμμένοι μάρτυρες, οι ενάρετοι οικογενειάρχες, οι υπομονετικοί γονείς και οι πνευματικά καλλιεργημένοι χριστιανοί, που πρόσεχαν τα μάτια τους, τα λόγια τους, το μυαλό τους τις κινήσεις της καρδιάς τους. Κοινωνούσαν και προσευχόντουσαν, χωρίς να αποκάμνουν. Δυστυχώς η νοοτροπία του έχειν και όχι του είναι, της περιουσίας και όχι της ουσίας έχει σκλαβώσει τη σύγχρονη σκέψη, οικογένεια και νεολαία και οι ψυχές σήμερα δεν αναπνέουν ουρανό. Η επιθυμία των οφθαλμών, αλαζονεία του βίου και η επιθυμία της σαρκός κυβερνούν στις μέρες μας.

Τέταρτο, τελευταίο για σήμερα δίδαγμα, από τη ζωή και συμπεριφορά της αγίας μας είναι η ανυποχώρητη στάση της απέναντι στην κοσμική εξουσία. Ο Κύριος απέναντι στην κοσμική εξουσία φέρθηκε με ελευθερία πνεύματος. Αποκάλεσε τον Ηρώδη αλεπού για να φανερώσει την πονηρία, σιώπησε μπροστά στον Πιλάτο για να μη συμπορευτεί με την υποκρισία και την επιπολαιότητα, πλήρωσε φόρο για να μη σκανδαλίσει και διδάξει αναρχία και περιέγραψε την νοοτροπία των αρχόντων, που είναι καταπιεστική και απάνθρωπη, κι όμως οι περισσότεροι χαίρονται και αρέσκονται και με ένα αυτοκαταστροφικό μένος ανέχονται να βασανίζονται και να υποκύπτουν στην εξουσία του κόσμου τούτου. Ο Χριστός, και οι απόστολοί του κυρίως, χωρίς να προπαγανδίζουν την αναρχία, διότι χρειάζεται προς το παρόν η ύπαρξη πολιτείας και κράτους, υπερβαίνουν την εξουσία των αρχόντων ελέγχοντας και καταδεικνύοντας τα όρια της επιβολής τους, λέγοντας το ανεπανάληπτο λόγο: «δεί πειθαρχείν Θεώ μάλλον ή άνθρώποις». Αυτό έκανε και η Αγία Παρασκευή. Δεν αποδέχτηκε τη θεολογία του αυτοκράτορα, έμεινε πιστή στην πίστη των γονέων της και δεν αρνήθηκε τον Χριστό και την Εκκλησία. Πρόβλημα με τους ανθρώπους ως ξεχωριστές υπάρξεις δεν είχε η αγία Παρασκευή, δεν μπορούσε όμως να υιοθετήσει όλες τις απόψεις και τις διαστροφές της ειδωλολατρείας που αλλοίωναν το ανθρώπινο πρόσωπο και την εικόνα του αληθινού Θεού, παραμόρφωναν την ψυχή και εγκλώβιζαν στην εγκοσμιότητα το ανθρώπινο πνεύμα. Δεν είχε πρόβλημα η αγία μας και στο καζάνι με την πίσσα να μπεί και τον άρχοντα – τύραννο να θεραπεύσει, αλλά πίσω από τις παραδόσεις και τις αρχές της δεν έκανε. Σταθερή και αμετακίνητη, μας διδάσκει τι πρώτο και το δεύτερο στη ζωή μας. Πρώτα πηγαίνει η πίστη και η αγάπη στο Χριστό. «Κανένας λοιπόν, λέγει ο απόστολος Παύλος, δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού». Κάθε άγιος της παλιάς εποχής είναι σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, χρήσιμος και σύγχρονος. Φωτίζει τη συμπεριφορά των χριστιανών, οποία πρέπει να είναι στα έσχατα, στις ημέρες του αντιχρίστου, όπου θα χρειαστεί να παλέψουμε με νύχια και με δόντια, να κρατήσουμε την αφοσίωσή μας στο Χριστό μέχρι τέλους, αν θέλουμε να πάρουμε τον αμαράντινο της αιώνιας δόξης στέφανο.

Τώρα το θαύμα! Στο Βόλο έζησε για πολλά χρόνια ο Αρχιμανδρίτης και εξαίρετος πνευματικός, π. Βασίλειος Παπαγιάννης, παλαιό μέλος της Αδελφότητος του π. Ευσεβίου Ματθοπούλου. Γύρω στα 70 του χρόνια προσβλήθηκε από μια ασθένεια σε ένα από τους δύο, και στους δύο; οφθαλμούς. Ο γιατρός συνέστησε εγχείρηση. Ο ιερέας όμως του Υψίστου λόγω του ανειλημμένου πνευματικού φορτίου και της εξομολογήσεως δεν μπορούσε να διακόψει το έργο του και να κατεβεί στην Αθήνα κάμποσες μέρες για την τακτοποίηση της υγείας του. Σκέφθηκε λοιπόν μετά την αναβολή της εγχείρησης, ότι θα μπορούσε να παρακαλέσει με πίστη την αγία Παρασκευή ώστε και καλά να γίνει και το έργο να συνεχισθεί απρόσκοπτα. Πέρασε ένας μήνας έντονης προσευχής. Πάνω στο μήνα ένα πρωί κατάλαβε ότι έγινε καλά. Δόξασε το Θεό και ευχαρίστησε την αγία. Συνέχισε την ψυχωφελή εργασία του κι όταν μετά από μήνες πήγε κάτω στην Αθήνα και επισκέφτηκε ον οφθαλμίατρο κ. Στ. Δ., εκείνος, που είχε ξεχάσει την ιστορία με τα μάτια, ρώτησε απορημένος τον ιερέα: «πάτερ Βασίλειε, τι ωραία! Πότε κάναμε λέϊζερ; Θυμείστε μου, σας παρακαλώ». Για να πάρει την απάντηση και να μείνει έκθαμβος μπροστά στα μεγαλεία του Θεού μας: «Δεν κάναμε εγχείρηση, γιατρέ, η αγία Παρασκευή έκανε το θαύμα της!» Εκάλεσε μάλιστα ο γιατρός να δείξει στους συνεργάτες του την επιτυχία της λεπτοτάτης εγχειρήσεως, που μόνο ένα άγιο χέρι θα μπορούσε με τέτοια τελειότητα να κάνει. Το χέρι του Θεού. Το χέρι της Αγίας Παρασκευής. «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις Αυτού»!